Rydzyk Europejczykiem Roku?

Monika Olejnik w programie Szymona Majewskiego stwierdziła, że chciałaby, by Europejczykiem Roku został o. Tadeusz Rydzyk, ponieważ, jak wiadomo, był przeciw Unii Europejskiej, a teraz stara się o dotacje europejskie.

Swoją drogą mnie jakoś to nie pasuje, skoro ta Unia jest taka szatańska, jak twierdzi Rydzyk i jego wielbiciele, to czy wypada chrześcijaninowi prosić o wsparcie Szatana? To tak jak podpisanie z nim cyrografu.

European Pagan Memory Day 24 February

ODYSEUSZ

Odysseus (Latin: Ulixes, English: Ulysses) is one of the most famous characters in ancient Greek legends, not only for his exploits in the Trojan War but also because of long journey to reach home again afterward. Because Odysseus played such a central role in two of the most important epics of Greek mythology, it should hardly be surprising that the stories of Odysseus might influence later culture and religion. What's unexpected is how they might have influenced stories about Jesus. If it's true that Jesus' life was at least partially patterned after Odysseus', then at the very least the reliability of the gospels is seriously in doubt. Even the historicity of Jesus becomes more questionable.

King of Ithaca, Odysseus was not the product of a union between mortals and immortals as was so often the case with Greek heroes. As a fully mortal human being, Odysseus was far more representative of human nature and human potential than most heroes. Also unlike other heroes, Odysseus' status was earned less by force of arms and more by cunning. Unlike Achilles, who was a pure warrior, Odysseus was a clever thinker who had to keep coming up with solutions that were based more upon trickery than brute force. He was, for example, responsible for coming up with the Trojan Horse that helped end the Trojan War.

Jesus, too, was a figure who was supposed to connect far more directly and immediately with human beings. Although described as the Son of God, Jesus was nevertheless born of a human mother and according to Christian theology is fully human in addition to being fully divine. The parallels between Jesus and Odysseus are much more significant than these superficial similarities, though. According to Dennis R. MacDonald, the author of the Gospel According to Mark used Homer's stories about Odysseus as a model on which he based his own stories about Jesus.

Mark never openly mentions Odysseus or Homer, but MacDonald argues that Mark's tales about Jesus are explicit imitations of Homeric tales about characters like Odysseus, Circe, Polyphemus, Aeolus, Achilles, and Agamemnon and his wife, Clytemnestra. The strongest parallels, however, are those between Odysseus and Jesus. There are a number of problems raised in Mark's stories about Jesus which MacDonald argues can all be resolved if we look at how these issues first occurred in Homer:

"Why did Jesus, who nevertheless taught openly and performed miracles everywhere, try to keep everything a secret? Why did Jesus stay asleep in a boat during a deadly storm? Why did Jesus drown two thousand pigs? Why does Mark invent a false story about John the Baptist's execution, one that implicates women? Why are the disciples surprised that Jesus can multiply food even when they had already seen him do it before? Why does Jesus curse a fig tree for not bearing fruit out of season? How does Mark know what Jesus said when he was alone at Gethsemane? What is the meaning of the mysterious naked boy at Jesus' arrest? Why does Jesus, knowing full well God's plan, still ask why God forsook him on the cross? Why does Mark never once mention Mary Magdalene, or the other two women at the crucifixion, or even Joseph of Arimathea, until after Jesus has died? Why is the temple veil specifically torn "top to bottom" at Jesus' death? Why is Joseph of Arimathea able to procure the body of a convict so soon from Pilate? Why do we never hear of Joseph of Arimathea again? Why does Jesus die so quickly? Why do the women go to anoint Jesus after he is buried? Why do they go at dawn, rather than the previous night when the Sabbath had already ended?"

Homeric tales about Odysseus emphasize his suffering life, just as in Mark Jesus said that he, too, would suffer greatly. Odysseus is a carpenter like Jesus, and he wants to return his home just as Jesus wants to be welcomed in his native home and later to God's home in Jerusalem. Upon his return home Odysseus found his wife, Penelope, plagued by suitors who wanted to take Odysseus' throne. Odysseus is forced to remain in disguise at first, as if he were the object of some "messianic secret," but once fully revealed, he does battle, recovers his house, and lives a long and prosperous life.

Odysseus literally "cleaned house" by first killing the suitors and then later killing the suitor's relatives who came looking for revenge. In this, Odysseus acts in manner not unlike Zeus. King of the gods, Zeus was charged with the protection of the legal and political order of the entire universe. Like Zeus, Odysseus was forced to reestablish order in his own home, ensuring that political and social stability would be maintained. Odysseus was not simply a brave and clever warrior, he was also a resolute leader of his people who served as a role model for historical kings in how he managed his own household. Because of his heroic actions cult sites dedicated to him were built in more than once place - and inscription with his name was, for example, found at Ithaca.

Jesus, too, had to clean out his father's house because his "bride" - the Jews - were being constantly beset by suitors who wanted to take them away from their true god. Jesus is also in disguise, in a sense, because he is not recognized for who he truly is for most of his ministry. Jesus, like the ancient Hebrew prophets, is portrayed and bringing a message from God - the true "king" of Israel - about reestablishing the proper social, ethical, and religious order to society. Without the correct and divinely-mandated order, there would only be political and social instability - an assumption that lies behind much of the rhetoric and agenda of the Christian Right in modern America. Eventually, Jesus will be fully revealed and will engage in a final battle against the forces of evil. This apocalyptic belief also drives much of the agenda and attitudes of America's Christian Right today.

Odysseus is plagued with unfaithful and dim-witted companions who display tragic flaws. They stupidly open a magic bag of wind while Odysseus sleeps and release terrible tempests which prevent their return home. These sailors are comparable to Jesus' disciples, who disbelieve Jesus, ask foolish questions, and show general ignorance about everything. It's amazing that either Odysseus or Jesus ever manage to accomplish anything, given the companions they have, but this simply demonstrates the power and ability of the one true leader who has a divine mandate to lead the people out of darkness and into a brighter future.

None of this will be immediately obvious to those who are unfamiliar with Greek hero tales, and even those with a cursory or superficial knowledge of ancient Greek religion may have trouble seeing the connections. First, people are too accustomed to seeing ancient Greek beliefs as mere "mythology," not as religion. Second, people are used to privileging modern religions like Christianity and treating them as if they weren't historically conditions products of human culture.

http://atheism.about.com/library/FAQs/religion/blgrk_heroes04.htm

HERMES się gniewa, czyli Odyseja wg Krystyny Jakóbczyk

29 marca miałem przyjemność być na premierze spektaklu właściwie dla dorosłych, a nie dla dzieci - w kieleckim Teatrze Lalki i Aktora Kubuś - będącego adaptacją "Odysei" Homera. Lalki były właściwie uzupełnieniem mimiki i dobrej gry aktorskiej.

Zaskoczyło mnie tylko jedno - i to mi się wcale nie podobało - niezgodność scenariusza z oryginałem, który powstał na podstawie prozatorskiego tłumaczenia Jana Parandowskiego.
Na rycinie Hermes i Kalypso - John Flaxman
Autorka scenariusza, Krystyna Jakóbczyk, zmieniła dość istotnie fakty, pomijając całkowicie postać Hermesa, który dwukrotnie wspiera Odysa podczas jego długiej wędrówki do Itaki. To Hermes przecież, a nie Atena, jak w scenariuszu pani Jakóbczyk, dał Odysowi zielę moly jako antidotum na czary Kirke; on też, a nie Atena, domagał się od Kalypso wypuszczenia bohatera do Itaki.

Maciej Giertych o współczesnym pogańskim świecie

"Jak pisze Catholic Herald (11.VIII.95) żyjemy w świecie pogańskim. Poganizm to kult stworzonego zamiast Stwórcy. Kult słońca, gwiazd, drzew, kamieni, Ziemi (Gaia). Filmy, telewizja, gry komputerowe pełne są batmanów, herosów, supermanów. Bożyszcza w rodzaju Michaela Jacksona są nie tylko przedmiotem kultu pogubionej młodzieży, ale nawet przyjmowane są przez Prezydenta. Pragnienie, by stać się bożyszczem w dowolnej dziedzinie napędza dzisiejszy świat. Nie święci, nie Chrystus, ale rzeczy lub człowiek i jego wymysły stają się wzorcami. Nie po raz pierwszy Kościół musi nawracać pogan".

Opoka w Kraju, numer specjalny 14(35) z października 1995 r.

Mój komentarz: Chrystus nie dla każdego jest wzorcem do naśladowania, tak jak nie dla każdego wzorcem postępowania są święci katoliccy. Dla poganina, jak słusznie zauważył Szaweł, znany bardziej jako św. Paweł, chrześcijańskie nauki to głupstwo...
Poganizm to nie tylko kult stworzonego! W przeciwieństwie do nihilizmu chrześcijaństwa (w odniesieniu do wartości świata doczesnego) poganizm rzeczywiście ceni i kultywuje wartości życia doczesnego, nie bardzo zajmując się spekulacjami na temat "życia po życiu", z których to słyną tzw. religie objawione.
Poganizm sprowadza człowieka rojącego o zaświatach z powrotem na Ziemię, mówiąc mu: Człowieku nie deprecjonuj upływającego czasu, lecz wykorzystaj każdą sekundę swego istnienia tutaj, bo drugi raz się ona nie powtórzy! Nie biczuj się za instynkty (w pojęciu chrześcijan - to domena działania Szatana), w które wyposażyła Cię Natura, byś mógł przetrwać i przekazać życie. Człowieku każdego dnia stawaj się coraz lepszy - lepszy niż byłeś wczoraj (i nie chodzi tutaj bynajmniej o jałowe moralizatorstwo chrześcijaństwa) - upodabniaj się do bogów nieśmiertelnych - w dobrym, a nawet ... "złym".

Muzyka psuje obyczaje? Bez mojego komentarza.

Od początku lat sześćdziesiątych króluje u kolejnych pokoleń młodzieży fascynacja muzyką rockową. Pojawiają się coraz to nowe wersje tej muzyki - dziś modna jest muzyka „techno” - ale ciągle skutek wychowawczy tej muzyki jest jednakowo destruktywny. Abstrahując od treści słownej w lansowanych przebojach - to osobny temat - muzyka ta ma cały szereg negatywnych konsekwencji.

Po pierwsze wprowadza w niezdrowy nastrój. Kojarzy się z wyzwoleniem od norm etycznych, ze swobodą seksualną, z zażywaniem narkotyków, z promocją buntu wobec wszelkich norm.

Po drugie muzyka ta jest bardzo głośna i przez to służy do zagłuszania sumienia.

Po trzecie muzyka ta, bardzo rytmiczna i „wpadająca w ucho” prześladuje, zniewala, wprowadza w trans, działa jak narkotyk i uzależnia. Wielu młodych, stale ze słuchawkami walkmana na uszach, nie potrafi już bez tej muzyki żyć.

Po czwarte cała kultura rockowa dla wielkich rzeszy młodych ludzi stała się nową religią. Gwiazdy rockowe zastąpiły kapłanów i proroków. Scena zastąpiła ołtarz. Koncert zastąpił liturgię. Tłumy biegające po koncertach Presleya, Beatelsów, Madonny czy Jacksona to wyznawcy tej nowej formy kultowej.

Po piąte kulturze rockowej towarzyszy jakiś szał, jakaś orgiastyczna nienormalność. Wykonawcy wyglądają na umysłowo chorych. To się udziela słuchającym. Częsta śmierć samobójcza idoli rockowych nie jest zjawiskiem przypadkowym. Wynika z nihilizmu i pustki duchowej, która kulturze rockowej towarzyszy.

Po siódme muzyka ta może wywoływać skutki chorobowe. Szkoły skarżą się na dzieci nie zdolne do koncentracji. Mówi się o zespole ADD (attention deficit disorder - zaburzeniu polegającym na braku zdolności do utrzymania uwagi). Ciągłe wsłuchiwanie się w rytmiczne uderzenia muzyki rockowej może być przyczyną ADD.

To wszystko nie dzieje się przypadkowo. Tak jak Kościół nie przypadkowo używa muzyki do promocji treści i nastrojów religijnych, tak jak reżyserzy wieców partyjnych świadomie mobilizują zwolenników muzyką, tak jak autorzy reklamówek dają podkład muzyczny, by zwabić nabywcę, tak samo wrogowie Boga i człowieka, zorganizowany Antykościół, wykorzystuje muzykę rockową do walki o dusze młodzieży.

Nic się nie osiągnie tłumaczeniem dzieciom, że muzyka rockowa jest nieładna, że to hałas itd. To nie prawda. Muzyka ta jest atrakcyjna. Gdyby nie była ładna, gdyby się nie podobała, nie miałaby tych destruktywnych skutków, które ma. Nie wolno machać ręką i mówić, że „to tylko muzyka”. Muzyka nie jest neutralna. Ona wpływa na nasze emocje - pozytywnie lub negatywnie. Muzyka negatywna wpływa negatywnie. Trzeba ją zwalczać nie dlatego, że się rodzicom nie podoba, ale dlatego, że młodzieży szkodzi. Słuchanie tej muzyki stanowi dla młodzieży przyjemność. Ale nie wszystko co przyjemne jest dobre. Tak jak trzeba zwalczać palenie papierosów, alkohol, seks pozamałżeński, narkotyki, szybką jazdę samochodem i wiele innych przyjemności, tak samo trzeba zwalczać słuchanie szkodzącej muzyki. Nie wystarczy narzekać. Trzeba podjąć zorganizowaną walkę z tą plagą, a przedtem jeszcze trzeba rozpoznać ją jako plagę!

Wszelkie zorganizowane działania sił zła, Antykościoła, muszą się spotkać ze zorganizowanym przeciwdziałaniem sił dobra.

A teraz informacja z innego źródła, z pisma The Virginian-Pilot (25.VII.97, cytuję za The Wanderer 18.IX.97). Szesnastolatek David Merrell z liceum Nansemond River zrobił doświadczenie z 72 myszami i labiryntem. Myszki były wyrównane wg. wagi i wieku. Na wstępie myszy średnio potrzebowały 10 min. by pokonać labirynt. Przez trzy tygodnie myszy były co drugi dzień pojedynczo wpuszczane w labirynt. Jedna grupa 24 myszy 10 godzin dziennie słuchała Mozarta, druga muzyki rockowej (Anthraxa - nie wiem kto to jest), a trzecia żyła w ciszy. Po trzech tygodniach myszy kontrolne zredukowały średni czas przejścia przez labirynt do 5 min., grupa słuchająca Mozarta do 1,5 min., a grupa słuchająca Anthraxa powiększyła czas średnio do 30 min. Te ostatnie były wyraźnie ogłupiałe, zagubione. Myszy trzymano pojedynczo. Tak trzeba było zorganizować doświadczenie, bo poprzednia próba rok wcześniej w większych zbiorowych pomieszczeniach skończyła się wzajemną agresją myszy poddanych muzyce rockowej.

Kultura rockowa

Pisałem ostatnio o negatywnych skutkach muzyki rockowej. Teraz chcę omówić treści jakie tej muzyce towarzyszą. Opieram się na trzech opracowaniach: J. Regimbauld „Pogwałcenie świadomości przez przekazy do podświadomości” (Dieu est amour VIII/XI 1983); M.Basilea Schlink „Muzyka rockowa. Skąd? Dokąd?” (Wyd. Effatha, Wrocław 1994); Iwona i Elżbieta Łoźne „Kto winien? Rock czy chrześcijaństwo?” (Wyd. Fala, Olsztyn 1995).

Zaczęło się w 1951 r. od przeboju „Rock around the clock” (Tańcz rocka całą dobę) z filmu „The blackboard jungle” (Dżungla szkolna). Przebój jak i film mówił o buncie młodzieży wobec starszych, rodziców i wychowawców. Pierwszy idol rockowy to Elvis Presley, „król rock’n’rolla”, śpiewający o buncie wobec purytańskiego środowiska, w którym się wychował. Pociągał tłumy niewątpliwie pięknym głosem, ale i buntowniczymi piosenkami oraz wulgarnymi gestami. Dziś gesty Presleya to niewinne sugestie w porównaniu z tym co serwuje Madonna czy Michael Jackson. Kultura rockowa przeszła ewolucję od młodzieńczego buntu, poprzez wyzwolenie seksualne, wszelkie zboczenia, po orgiastyczny szał, bluźnierstwa i otwarty satanizm. Wolny seks jest tematem wielu tekstów muzyki rockowej. Są też teksty zachęcające do samobójstwa czy nawet zabójstwa. Nie rzadko zawierają antychrześcijańskie bluźnierstwa (innych wyznań się nie rusza). Satanizm pojawił się pierwotnie w formie ukrytej przekazywany do podświadomości. Sąd w Kalifornii udowodnił grupie „Led Zeppelin”, że ich płyty odgrywane wspak posiadają takie przekazy. Bywały one też jako skompresowana (przyśpieszona) wkładka do tekstu. Z czasem satanizm stał się jawny. Beatelsi wydali „Diabelski biały album”, chwalili się, że są bardziej popularni niż Jezus Chrystus. Grupa KISS w piosence „Bóg grzmotu” śpiewa „Byłem wychowany przez szatana, przygotowany do królowania tak jak on... wołam do ciemności, by mieć przyjemność...” Grupa AC/DC w piosence „Dzwony piekielne” śpiewa „zabiorę cię do piekła, będę cię miał i szatan będzie cię miał..”. Mick Jagger z Rolling Stones jest autorem piosenek: „Sympatia do diabła”, „Do ich szatańskich majestatów”, „Inwokacja do mego brata diabła”. Przykładów można by mnożyć. Są też zespoły już w swojej nazwie odwołujące się do szatana, np. „DeMono”.

Na okładkach płyt czy dyskietek symbole ezoteryczne, erotyczne i sataniczne nie należą do rzadkości. Wykonawcy tej muzyki są często poubierani na czarno, noszą różne talizmany i symbole okultystyczne, krzyże Nerona, pacyfki, ankh (krzyż z pętelką), czaszki z piszczelami, czy wręcz podobizny szatana. W ruchach są wulgarni, orgiastyczni, szaleją. Są w transie i wprowadzają słuchaczy w trans. Nagłośnienie jest programowo powyżej naturalnej wytrzymałości co prowadzi do zakłóceń hormonalnych, nadmiaru adrenaliny i jej przekształcenia w andrenochrom, co działa jak dawka morfiny. Słuchacze są odurzeni. Muzyce towarzyszą szybko zmieniające się oślepiające błyski, które powodują utratę orientacji, zawroty głowy i halucynacje. Zanikają wszelkie hamulce moralne. Seks i narkotyki stały się symbolem wyzwolenia na spędach rockowych, zaczynając od słynnego Woodstock, poprzez różne naśladownictwa w stylu Jarocina. To „wyzwolenie” to dyskotekowa codzienność. Festiwalom rockowym towarzyszy ekstaza w stylu szamańskim, obłąkanie, szał, agresja, bijatyki i inne ekscesy jak na meczach futbolowych. Bywają ofiary śmiertelne. Miasta, gdzie odbywają się spędy rockowe, wyglądają potem jak pobojowiska. Po kilku latach takich ekscesów Jarocin wreszcie zaniechał tych festiwali.

Koniecznie trzeba wyzwolić młodzież od tego „wyzwolenia”, uniezależnić od kultury rockowej. Temat jest analogicznym do wyzwalania z narkomanii czy pijaństwa. Były próby promowania „chrześcijańskiego rocka”, ale one prowadzą do nikąd. Tej kultury ochrzcić się nie da. Ją trzeba odrzucić.

Promowane przez Jerzego Owsiaka muzyka, krzyże Nerona, Woodstock, Hare-Krishna i hasło „róbta co chceta” mieści się dokładnie w tym rockowym nurcie. Jak słusznie twierdzi cytowana powyżej praca I. i E. Łoźnych (posiadająca imprimatur abp. Edmunda Piszcza) Owsiak swoją „Orkiestrą świątecznej pomocy” więcej przynosi strat fizycznych i moralnych niż pożytku z zakupionego sprzętu medycznego.

Jerzy Owsiak został nagrodzony przez Tygodnik Powszechny Medalem Świętego Jerzego (Biuletyn KAI 11.XI.97). Abp Józef Życiński (Panorama TVP2 3.I.98, 22.00) udzielił poparcia Owsiakowi trawestując słowa św. Augustyna „kochaj i czyń, co chcesz” na Owsiakowe „kochajta i róbta, co chceta”.

Religia

Nasza historia nieustannie splata się z dziejami Kościoła w Polsce. Nie sposób oddzielić nauczania polskiej historii od nauczania wiary katolickiej. Kto próbuje to robić okalecza nas, zubaża. Stąd też i w nauczaniu religii muszą być obecne dzieje Kościoła w Polsce, polscy święci, polskie budownictwo sakralne, polski wkład w dzieje Kościoła Powszechnego. Musimy też uczyć modlitwy za Polskę jako stałego obowiązku, nie tylko z okazji spotkania politycznego na „Mszy za Ojczyznę”, ale codziennie.

O tej więzi polskości z katolicyzmem niech nam przypomni zapomniana dziś i chyba programowo wyciszana pieśń:

Płynie Wisła płynie po polskiej krainie,

a do póki płynie, Polska nie zaginie.

Zobaczyła Kraków wnet go pokochała

a w dowód miłości wstęgą opasała.

Nad moją kolebką matka się schylała

i po polsku pacierz mówić nauczała.

Ojcze Nasz i Zdrowaś i Skład Apostolski

bym do samej śmierci kochał Naród polski.

Bo ten Naród polski ma tą siłę w sobie

kto go raz pokocha nie zapomni w grobie.

Prof. Maciej Giertych - syn Jędrzeja i ojciec Romana.

Fragmenty „Opoka w Kraju” – pisma wydawanego niegdyś nakładem profesora metodą kserograficzną i rozsyłanego do biskupów oraz wybranych osób, którym profesor chciał wysłać owe pismo.

Żyj i umieraj jak GLADIATOR

Nie znasz dnia ani godziny.

Dlatego żyj każdą chwilą, jakby następnej już miało nie być.

Żyj jak GLADIATOR.

Bo przecież nie znasz dnia ani godziny.

Żyj dumnie i z odwagą spoglądaj śmierci w oczy.

Zawsze walcz do końca – nigdy się nie poddawaj.

A kiedy już przegrasz, nie błagaj wroga o litość.

Bo wyroków Losu nie można odmienić –

Przyjmij je z pokorą i odwagą.

Śmierć przyjdzie, o to nie musisz się martwić,

jeśli nie teraz, to później.

Ale teraz żyj pełnią życia, jakby jutro miało nie nadejść.

Bądź wojownikiem życia, które wciąż Cię zaskakuje.

Z przymrużeniem oka patrz na ludzkie przywary.

Bądź odważny, waleczny i mądry,

Bo drugiej szansy już nie dostaniesz.

Teraz toczysz swą walkę na arenie życia.

Tłum patrzy, dlatego nie bądź tchórzem,

Bo jutro nie spojrzysz w swoje lustrzane oczy.

Jednak bądź odważny - nie dla Cezara i tłumów,

Lecz przede wszystkim dla siebie.

Dostałeś jedyną szansę od Życia –

Z nicości wstąpiłeś na arenę tego świata.

Kochaj go tak, jakby innego nie było po śmierci,

Lecz nie przywiązuj się do niego za wszelką cenę.

Pamiętaj, że kto się urodził, musi też umrzeć

I nikt nie uniknie wyroku Śmierci.

Kiedy ona przyjdzie do Ciebie, nie odwracaj tchórzliwie wzroku,

Lecz patrz jej odważnie w oczy.

Żyj i umieraj z odwagą, jak GLADIATOR!

POKONAJ STRACH - ZAAKCEPTUJ BÓL!

Live and die with courage, as GLADIATOR!

You do not know day nor hour.
Therefore live with every moment, as next it would have already to be not.
Live like GLADIATOR.
Because you do not know day yet nor hour.
Live proudly and with courage look in the eyes of Death.
Fight to end always – never surrender.
And when you lose already, do not beg hostile about mercy.
Because you can not alter destination
Accept it with humility and courage.
Death will come, about this you do not need worry,
if not now, then later.
But live with full moon of life now, as it would have to does not come tomorrow.
Be warrior life which surprises You continually.
From wink eye look at human vices.
Be brave, brave and wise,
Because you will not get already second chance.
You roll on arena of life your fight now.
Crowd look for you, therefore be not coward,
Because you will not look in your mirror eyes tomorrow.
However be brave - not for Cesar, not for crowds,
Treat first of all for me.
You got from Life only chance –
You with nothingness entered on arena this world.
Love him so, as it would not be after death different,
Treat do not tie to him for every price.
Remember, that who be bore, it has to die also
And nobody will avoid the judgement of Death.
When she comes to You, do not turn away with cowardly sight,
Look in her in eyes bravely.
Live and die with courage, as GLADIATOR!

Harry Potter

Główny egzorcysta Watykanu Pater Gabriele Amorth ostrzega, że lektura książek o Harrym Potterze w prostej drodze prowadzi w sidła „księcia ciemności”, czyli innymi słowy w pułapkę satanizmu - pisze na swoich łamach brytyjska gazeta „The Sun”.

Gazeta cytuje Amortha: - „Zaczyna się niewinnie, od czytania historyjek o Potterze, który wydaje się być miłym czarodziejem, ale w końcu czytelnik wpada w ręce szatana. Nie ulega wątpliwości, że te powieści zawierają rękopis diabła. Małe dziecko wychowywane jest tu przez magię – stąd już tylko mały krok do satanizmu i Złego”.

Nawet papież Benedykt XVI ostrzegał przed czytaniem książek Joanne K. Rowling, używał przy tym jednak bardziej wyważonych słów: - „Historie te pełne są pułapek, pokus, które działają niepostrzeżenie na młodą, nieukształtowaną jeszcze duszę. Mogą zniszczyć wiarę, zanim ta wzrośnie”.

www.ksiazka.panoramainternetu.pl

Antychrześcijańskie filmy

Inicjatywa "Movie-guide" – serwis broniący chrześcijańskich wartości w kulturze – wyłoniła 10 najbardziej antychrześcijańskich filmów roku. Znalazł się wśród nich nominowany do Oscara film z Danielem Day-Lewisem "Aż poleje się krew".

Chrześcijańska strona filmowa uhonorowała "Zgniłym bananem" – nagrodą dla antychrześcijańskiej kinematografii - produkcje propagujące liberalizm i stereotypowy wizerunek chrześcijan.

Film "Aż poleje się krew" zdobył "Zgniłego Banana" za najzacieklejsze forsowanie antychrześcijańskich stereotypów. Jest to film, który przedstawia amerykańskiego kaznodzieję w najgorszym świetle w dotychczasowej historii kina – napisał Ted Baehr, krytyk filmowy związany z serwisem Movieguide. Bohater filmu, Daniel Plainview chce bezwzględnie kontrolować miasto. Pomaga mu w tym cyniczny, nastoletni pastor.

Rola Day-Lewisa jest w tym filmie zawyżona przez krytykę. Łatwiej jest grać nikczemnika, niż bohatera, dlatego o wiele lepszym filmem jest "I Am Legend" – uważa Baehr.

Szczególnie negatywnymi filmami były – według Movieguide - "Lions for Lambs" (Ukryta strategia), "Harry Potter and the Order of the Phoenix" za najbardziej antybiblijną rebelię oraz "Złoty kompas" za wyjątkowo ateistyczny model postrzegania świata.

Dobrą wiadomością – odnotowuje – Baehr – jest ta, że te produkcje nie zarobiły wiele pieniędzy.

Movieguide celebrował ostatnio 16. rocznicę nagrody "Wiara I Wartości", którą dostały w tym roku: "Ratatuj" oraz "Głos wolności" (Amazing Grace). Pierwszy jest typowym filmem rodzinnym. Drugi podejmuje ambitną tematykę społeczną i należał do kategorii dla dojrzałej widowni. Jest opowieścią opartą na faktach. Szlachetnie urodzony William Wilberforce bez trudu mógł zrobić błyskotliwą karierę polityczną, wybrał jednak trudną drogę walki o zniesienie niewolnictwa.

Nagroda Zgniłego Banana - "zwycięzcy":

• Nagroda Kręgla "Aż poleje się krew" – Najbardziej antychrześcijański stereotyp
• Miażdżąca Nagroda Nastolatka " Supersamiec" – Najgorsza Komedia adresowana do młodzieży
• Nagroda "Tortury Widowni" "Hostel II" – Największy Sadomasochism
• Nagroda Oczekiwania na Sąd Ostateczny " Dziesięć " – Najgorsze antysemickie bluźnierstwo
• Nagroda: "Hugh Heffner Frankenstein" "Facet pełen uroku" (Good Luck Chuck) – Największe Seksualne Obłąkanie
• Nagroda Kuchni szatana " Sweeney Todd " – NajgorszyKanibalizm
• Życiowa nagroda dla Idiotów " Wpadka (Knocked Up) – Najbardziej wulgarny romans
• Nagroda patetycznej perwersji "Ostrożnie, pożądanie" – Najbardziej sadystyczny seks
• Nagroda Osamy bin Ladena "Ukryta strategia" – Największy antyamerykanizm
• Nagroda handlarza olejem wężowym " Sicko " – Najgorsza Liberalna Propaganda
• Złota nagroda głupców " Złoty Kompas " – Wzorcowy model ateizmu
• Nagroda Ciemnych Wieków "Across the universe"– Najgorsza Podróż LSD
• Nagroda Nieszczęśliwej Nimfomanka " 2 Dni w Paryżu " – Najbardziej Niemoralna Sztuka

http://www.kosciol.pl/article.php?story=20080302211948540

Lucyfer w mitologii greckiej

LUCIFER - to bóg jutrzenki i jej uosobienie.
Jest synem Eos i tytana Astrajosa
(lub wg innej wersji herosa ateńskiego Kefalosa).
Ojciec Keyksa - króla Trachiny.
Nie ma nic wpólnego ze złym duchem, wręcz przeciwnie!
Bo czyż złym może być ten, który jest eosphoros (eώσφορος, niosący świt) -
phosphoros (Φώσφορος, niosący światło)?

Mesjanizm i opętanie

(...)

"Przypadek z Klingenbergu"

1 lipca 1976 r. w Klingenbergu nad Menem zmarła 23-letnia studentka pedagogiki Anneliese Michel. Od niemal roku odprawiano nad nią rytuał egzorcyzmu, który miał na celu uwolnienie dziewczyny od demonicznego wpływu. Śmierć Anneliese stała się medialną sensacją. Odbiła się szerokim echem w całych Niemczech. Był to pierwszy w historii Kościoła katolickiego przypadek śmierci w trakcie odprawiania egzorcyzmu.

Rozpoczęła się bezlitosna kampania medialna, wymierzona przeciwko duchownym katolickim, którzy starali się pomóc opętanej dziewczynie oraz jej rodzicom, którzy widząc bezradność lekarzy i pogarszający się stan córki, zwrócili się o pomoc do kapłanów. Oskarżano ich o stosowanie średniowiecznych praktyk, ciemnotę i przyczynienie się do śmierci Anneliese.

Prokuratura postawiła wniosek o ukaranie oskarżonych: ks. Ernsta Alta, o. Arnolda Renza oraz rodziców Anneliese, Józefa i Anny Michel, z powodu "doprowadzenia do śmierci wskutek zaniedbania". Wyrok sądu znacznie wykraczał poza propozycje prokuratury. Cała czwórka została skazana na pół roku więzienia w zawieszeniu na trzy lata. Nawet nieprzychylna dotąd prasa krytykowała nadgorliwość sędziego.

Od tamtego czasu unika się praktykowania egzorcyzmów w Niemczech. "Przypadek z Klingenbergu", jak określano śmierć Anneliese Michel, stał się skuteczną przestrogą dla "nieroztropnych" księży, którzy chcieli podtrzymywać wiarę w "zabobon" opętania przez złe duchy.

Opętana przez sześć demonów

Anneliese Michel urodziła się 21 września 1952 r. jako drugie dziecko Józefa i Anny. Pochodziła z pobożnej bawarskiej rodziny. Od wczesnego dzieciństwa często chorowała i była raczej wątłym dzieckiem.

Pewnej nocy 16-letnia Anneliese poczuła, że jakaś przeogromna siła trzyma ją w uścisku. Nie mogła wydobyć słowa. Była przerażona. Rok później atak się powtórzył. Lekarz postawił diagnozę: napad padaczkowy. Jakiś czas potem Anneliese ciężko zachorowała na płuca i musiała się udać do sanatorium dla dzieci i młodzieży w Mittelbergu. Do czasowego paraliżu dochodziły omamy. Anneliese zaczęła widzieć przerażające diabelskie twarze.

Jej stan z każdym rokiem się pogarszał. Podczas pielgrzymki do San Damiano zaczęła dziwnie się zachowywać. Mówiła grubym głosem, wydawała z siebie nieprzyjemny odór. Współpasażerowie byli skonsternowani. Zaczęto plotkować, że jest opętana.

Po dwuletniej obserwacji i pomocy duszpasterskiej ze strony zaprzyjaźnionego ks. Ernsta Alta, miejscowy biskup Józef Stangl wyraził zgodę na przeprowadzenie egzorcyzmu uroczystego. Główny ciężar egzorcyzmowania wziął na siebie salwatorianin o. Arnold Renz.

Walka z sześcioma demonami: Judaszem, ks. Fleischmanem, Kainem, Hitlerem, Neronem i Lucyferem była mordercza. Egzorcyzmy odprawiano regularnie od września 1975 r. aż do śmierci Anneliese 1 lipca 1976 r. Uczestniczyła w nich najbliższa rodzina dziewczyny.

Codzienność wypełniała ciągła opieka nad Anneliese, która wbrew swojej woli pod wpływem demonów raniła się, rzucała po całym domu, wyła nieludzkim głosem. – Najgorsze było to, że nie mogliśmy jej przed tym uchronić – wspomina ze łzami w oczach niemal 90- -letnia Anna, mama Anneliese. Z pięknej dziewczyny zamieniła się w rzucaną w konwulsjach szmaciana lalkę, którą rozrywały potężne siły diabelskie.

Pomimo egzorcyzmów dziewczyna umiera w męczarniach. Egzorcyzmy zawsze kończą się wyrzuceniem złych duchów. Tym razem tak się nie stało. Dlaczego…? Na to i inne pytania odpowiada reportaż Dokowicza i Bodasińskiego.

Dziękuję Lechowi Dokowiczowi i Maciejowi Bodasińskiemu oraz Grzegorzowi Górnemu za pomoc i udostępnienie kopii reportażu oraz Księgarni Ludzi Myślących (XLM) za książkę prof. Felicitas D. Goodman "Egzorcyzmy Anneliese Michel".

***

Pozostał strach przed egzorcyzmami

Tajemniczą sprawę Anneliese Michel wyjaśnia o. Aleksander Posacki SJ*

Artur Bazak: Dlaczego pobożna dziewczyna została opętana przez diabła?

o. Aleksander Posacki SJ: Przypadek Anneliese Michel jest bardzo tajemniczy. Dlatego nie należy redukować go do psychopatologii, co uczyniono w Niemczech. Doświadczenie Anneliese można uznać także za doświadczenie mistyczne. Jest to szaleństwo mistyki Krzyża, ofiary, pokuty, ekspiacji, inaczej mówiąc, miłości bez granic, nieraz pojawiającej się w tzw. mistyce kobiecej. Doświadczenie opętania czy zniewolenia przez demony może występować w mistyce, czego przykładem jest św. Gemma Galgani czy Miriam – mała Arabka, bł. siostra Maria od Jezusa Ukrzyżowanego. To może być też mistyka zstąpienia do piekieł, opisana np. przez Adrianne von Speyr. Kościół wschodni kontempluje tę prawdę na ikonach przedstawiających zbawiającego Jezusa, który zstępuje do piekieł, by ratować ludzi. Dzieci fatimskie też widziały piekło.

Anneliese zmarła podczas egzorcyzmu. Dlaczego?

Z ludzkiego punktu widzenia był to brak pełnej koordynacji między egzorcystami a lekarzami. Dzisiaj tak się nie robi, ale dąży do współpracy. Według prof. Felicitas D. Goodman, która zdemaskowała metodologiczne błędy w "przypadku z Klingenbergu", Anneliese zabiły leki psychotropowe – niepotrzebnie stosowane – które spowodowały zaburzenia w organizmie (zanik czerwonych ciałek krwi i śmierć). Ci lekarze potem zrzucili całą winę na księży i rodziców, którzy zostali osądzeni za swoje przekonania religijne. Sąd nie wysłuchał kapłanów i rodziców, oparł się wyłącznie na twierdzeniach lekarzy. Jeden z tych lekarzy ze strachu popełnił zresztą dwukrotnie krzywoprzysięstwo przed sądem, co wiem od księdza Alta, jednego z osądzonych egzorcystów. Atmosfera pewnego strachu panuje w Klingenbergu i w okolicach aż do dzisiaj i to jest bardzo zastanawiające.

Skoro Anneliese zdecydowała się na pokutę za grzechy innych, dlaczego dalej ją egzorcyzmowano?

Informacje mistyczne nigdy nie są pewne, a wtedy to jeszcze było wszystko świeże i pełne wahań, zaś egzorcyści czynili wszystko, co do nich należy, chcąc ulżyć dziewczynie. Byli ponadto pod wielką presją. Pełniejsza ocena teologiczna mogła przyjść dopiero później.

Jak należy interpretować jej życie i śmierć?

Ostatecznie jako misję i wielki znak dla świata o istnieniu grzechu i szatana, o możliwości utraty zbawienia, o walce duchowej na śmierć i życie, o czym zapomniano. Nauka o możliwości potępienia wiecznego jest oficjalną nauka Kościoła katolickiego. Katechizm Kościoła Katolickiego mówi o wiecznej karze z diabłem. O tym przypomina też radykalnie najważniejsze dla Kościoła objawienie fatimskie. Możliwość potępienia potwierdzają także liczne inne, zaakceptowane przez Kościół, objawienia prywatne, zwłaszcza maryjne, gdzie Matka Boża ze łzami ostrzega przed wiecznym odrzuceniem, co zawsze jest sprawą wolności człowieka.

Czy Anneliese może zostać beatyfikowana?

Wydaje się to możliwe, ale w tym przypadku potrzebne jest gruntowne zbadanie sprawy według zwykłych, sprawdzonych i oficjalnych procedur Kościoła. Niestety, w Niemczech jest wyraźny lęk przed powrotem do tej sprawy, która – jak słyszałem – będzie zablokowana na długie lata.

Jakie warunki muszą być spełnione, żebyśmy mogli mówić o opętaniu? Wiele rzekomych przypadków opętania okazywało się przejawem choroby psychicznej.

Opętanie najczęściej łączy się z grzechem. Jest skutkiem grzechu, gdzie człowiek cierpi za swoje grzechy. Wyjątkiem jest opętanie ekspiacyjne, jak u Anneliese, gdzie niewinny człowiek cierpi za grzechy innych ludzi, co upodabnia go do Chrystusa. Światowej sławy psychiatra, który przebadał dziesiątki podobnych przypadków, prof. S. Morabito, podkreśla, że przypadki opętania stają się normą u osób, które dobrowolnie oddają się pod panowanie złego ducha – przez korzystanie z usług magów, wróżbitów i jasnowidzów, uczestniczenie w seansach spirytystycznych, satanistycznych czarnych mszach lub przez słuchanie satanistycznej muzyki.

Ks. Aleksander Posacki SJ – filozof, teolog, demomolog, konsultant egzorcystów, wykładowca na międzynarodowych zjazdach egzorcystów

http://wiadomosci.onet.pl/1477371,240,1,1,szatan_nie_umarl,kioskart.html?drukuj=1

Tak. Szatan istnieje i wstępuje najchętniej w młode dziewice katolickie. Tak jak w tę nieszczęsną dziewczynę. Ale gdyby ta panienka nie wiedziała, kto to Kain, chrześcijański Szatan i Lucyfer, pewnie uniknęłaby tego opętania. Cóż jednak od dziecka wpajano jej strach przed Szatanem, Lucyferem i demonami. W końcu wrażliwe dziewcze ubzdurało sobie, że zostało opętane.

Żal mi jej, jak i tysięcy innych młodych osób, które są indoktrynowane przez fanatycznie katolickich rodziców, kapłanów. Wychowuje się ich w patologicznej fobii przed Szatanem - Lucyferem. Strach powoduje, że stają się oni ofiarami swojej chrześcijańskiej wyobraźni.

Topienie marzanny może zaszkodzić psychice?

SWEGO CZASU:

Działacze Automobilklubu Chełmskiego proszą ministra edukacji Romana Giertycha, by w całym kraju wprowadził zakaz topienia marzanny. Twierdzą, że uczestnictwo w tym wiosennym obrzędzie źle wpływa na psychikę dzieci, bo propaguje przemoc.

Automobiliści wysłali do ministerstwa oficjalne pismo, w którym szczegółowo uzasadniają szkodliwość prasłowiańskiego obyczaju.

- Topienie marzanny może doprowadzić dzieci i młodzież do przekonania, że najprostszą i najbardziej skuteczną metodą na osiągnięcie celu jest fizyczna likwidacja przeszkody. Wyobraźmy sobie, że uczeń ma same jedynki z matematyki czy chemii. Może dojść do wniosku, że rozwiązaniem problemem jest utopienie nauczycielki - przekonuje w liście prezes Grzegorz Gorczyca.

Członkowie chełmskiego automobilklubu są przekonani, że minister, który zajmuje stanowisko w wielu kontrowersyjnych sprawach, wesprze także ich krucjatę przeciwko słomianej kukle. Jeśli tak się nie stanie, zamierzają podjąć stanowcze działania na własną rękę.

- Pierwszego dnia wiosny będziemy blokować mosty, żeby dzieci nie miały skąd zrzucać kukieł - zapowiada w cytowanym przez gazetę liście prezes Gorczyca.

- Rozważaliśmy zablokowanie dróg prowadzących do mostów, ale stwierdziliśmy, że nie będziemy robić konkurencji drugiemu wicepremierowi - czytamy.

Jerzy Krzyszak: Taki zakaz jest konieczny. Postulat grupy chełmian bardzo spodobał się znanym satyrykom. Wszyscy, których "Dziennik" poprosił o komentarz, uważają, że minister Giertych jak najbardziej powinien przychylić się do tej prośby. - Taki zakaz jest konieczny - stwierdza autorytatywnie Jerzy Kryszak. Aktor proponuje pójść jeszcze dalej i zakazać lepienia bałwana, bo to też może prowadzić do przemocy. - Przecież ta zabawa kończy się wciskaniem marchewki i węgielków w twarz - uzasadnia. - Jakieś dziecko może wpaść na pomysł, żeby tę marchewkę wcisnąć w usta swojego kolegi i tragedia gotowa - kończy.

http://serwisy.gazeta.pl/kraj/1,34397,3975177.html

OBRZĘDY PRZYWOŁYWANIA WIOSNY - MARZANNA, GAIK ZIELONY

W czwartą niedzielę Wielkiego Postu, zwaną Laetare, Czarną lub Białą,
w południowej i zachodniej Polsce (w Wielkopolsce, na Śląsku i
Podhalu, w zachodniej części Ziemi Krakowskiej, w okolicach Żywca, a
sporadycznie także i w innych regionach Polski) praktykowany był
prastary obrzęd niszczenia (topienia lub palenia) kukły - postaci
kobiecej zwanej Marzanną, Moreną, Marzaniokiem (na Śląsku), Śmiercią,
Śmiercichą (w Wielkopolsce), Śmierzcią, Śmierztką (na Podhalu). Była
ona symbolem zimy, chorób śmierci i wszelkiego zła dręczącego ludzi,
zwłaszcza w okresie zimowym. Istotą obrzędu było nie tylko niszczenie
zimy, ale także magiczne przywoływanie wiosny.
Kukłę, czyli odpowiednio uformowany pęk słomy, niekiedy obleczony
w białe płótno (być może było ono analogiczne z białym śmiertelnym
całunem), albo - jak na Śląsku - postać umocowaną na wysokim kiju,
zrobioną z gałganów i słomy, ale wystrojoną w świąteczne ubranie -
strój druhny: białą koszulę, gorsecik, spódnicę i fartuszek, w wianku
dziewczęcym na głowie i wstążkami w warkoczach - starsze i małe
dziewczęta niosły w uroczystym orszaku, od domu do domu, od obejścia
do obejścia, aby zabrała z nich całe zło i nieszczęścia. Śpiewały przy
tym:
Marzaneczka rosła aże nam urosła
Jak sosna, jak sosna.
Niesiemy Marzankę z obory, z obory,
Nie bójcie się ludzie tej mory.
Marzaneczka rosła ...
Kędy cię marzanko nieść mamy,
Kiedy my drużeczki nie znamy.
Marzaneczka rosła...
Wynieście mnie dzieweczki
Tu na te pagóreczki,
Potem wrzućcie do wody,
O, do głębokiej wody.
Kiedy już obeszły z Marzanna wszystkie domy, wynosiły ją poza
granice wsi, rzucały na ziemie, zrywały z niej ubranie, rozdzierały na
części, podpalały je i płonące wrzucały do wody, stawu lub rzeki, po
czym szybko, nie oglądając się za siebie wracały do domu.
Następnego dnia na miejsce Marzanny wprowadzały do wsi Gaik
Zielony, zwany także Latem, Lateczkiem lub Latorośkiem. Byłą to dużą,
sosnowa, zielona gałąź, przybrana wstążkami, słoneczkami z karbowanego
papieru, wydmuszkami jaj i innymi podobnymi ozdobami. Obchodzono z nią
wieś, podobnie jak z Marzanną, wykrzykując:
Mor ze wsi, Lateczko do wsi
Za wniesienie Gaika, czyli Nowego Latka, za wprowadzenie wiosny
do wsi, dziewczęta otrzymywały od gospodyń jajka, kawałki placka lub
obwarzanki, a także drobne pieniądze.
O obrzędzie niszczenia zimy pisał w XV w. wielki historyk i
kronikarz polski Jan Długosz, już wówczas nazywając go obyczajem
starożytnym i ganiąc jako praktykę pogańską.
W 1420r. biskup Andrzej Łaskarz mocą synodu poznańskiego
zobowiązywał księży w podległej mu diecezji: Nie dozwalajcie, aby w
Niedzielę, która zwie się Biała, Laetare odbywał się zabobonny zwyczaj
wynoszenia jakowejś postaci, którą śmiercią zowią i w kałuży topią...
Stary ten obrządek przetrwał jednak wieki i - chociaż w
zmienionej nieco formie - zachował się do naszych czasów. Zapewne
dlatego, że do połowy XIX w. stał się przede wszystkim dziecięcą
zabawą, urządzaną na powitanie wiosny, a jego dawny sens magiczny
został zapomniany.
Obecnie zabawy zwane Marzanną, spopularyzowane przez telewizję,
odbywają się we wszystkich niemal regionach Polski, nawet tam gdzie
pierwotnie obrzęd Marzanny nie był znany. Urządza się je najczęściej w
dniu 21 marca, a więc w pierwszy dzień wiosny kalendarzowej, według
różnych pomysłów i dowolnie przyjętych zasad. Zabawa wiosenna zwana
Marzanną, może być po prostu wycieczką do lasu lub nad wodę, połączoną
z paleniem ogniska, pieczeniem kartofli i kiełbasek, opowiadaniem
sobie rozmaitych historii. Bywa, że jest to pochód z własnoręcznie
wykonaną kukłą Marzanny. Pochody takie i zabawy są często połączone z
konkursami na najbardziej pomysłowo wykonaną Marzannę, a organizują je
co roku np. muzea regionalne lub ośrodki kultury prowadzące zajęcia z
dziećmi i młodzieżą. Mogą to być także (jak to robiły nie raz dzieci
szkolne we wsiach regionu sądeckiego) pochody z wielkimi wyciętymi z
kartonu złymi stopniami - jedynkami i dwójkami, które topi się w
nurtach Dunajca, Popradu i Białej, wołając (tak jak dzieci z Zabrzeży
k. Łącka):
Najlepiej gdy dwóje z korzeńmi wyrwiemy!
Wyrwiemy z korzeńmi,
Do wody wrzucimy
Wszystkie szkolne chwasty
W wodzie utopimy!
W pochodzie idącym z Marzanna mogą znaleźć się przebierańcy w
obmyślonych przez siebie kostiumach i maskach. Atrakcyjność tych zabaw
zależy od pomysłowości organizatorów i uczestników, dzięki którym
dawną tradycja może powracać i wplatać się w obyczaj współczesny.
"Polskie Tradycje Świąteczne" - Barbara Ogrodowska
http://www.wspolnota-polska.org.pl/index.php?id=tob09

HERMES

„Jest bogiem pomysłowości, zręczności i przebiegłości: Hermes Dolios („Podstępny”). Już jako niemowlę uprowadził całą trzodę. Pomysłowością swą przychodził często z pomocą bogom i ludziom. Wynalazł rozliczne sposoby na udoskonalenie i ułatwienie życia. Ze skorupy żółwia sporządził pierwszą lirę, a lot żurawi - w którym także wyobraźnia nowożytnych ludów dopatruje się litery Y – natchnął go myślą o piśmie literowym. Wielostronność jego znaczenia da się sprowadzić do jednej właściwości, mianowicie do jego inwencji. On sam jest wcieleniem szybkiej orientacji, sposobnej chwili, dobrej okazji. Jego usłużna pomysłowość godzi się z jego szelmowskim sprytem. Jest urzekająco dziecinny w gotowości rozdawania darów, stąd miał przydomek C h a r i d o t e s; charis (łac. gratia) wyraża tu wdzięk, z jakim rozdawał dary. Dlatego nikt, komu wyrządził krzywdę, nie mógł się nań gniewać serio, tak samo jak nie można się złościć na dziecko, kiedy psoci. Hermes jest bogiem złodziei i ojcem najsławniejszego greckiego złodzieja , Autolykosa, który znów był dziadkiem ze strony matki przebiegłego Odyseusza. Ponadto liczono także na niego – zwłaszcza w jego ziemi rodzinnej Arkadii – gdy szło o rozmnażanie się trzody i zapłatę za trud pasterski. Arkadysjski bożek pasterzy, koźlonogi Pan, jest synem Hermesa. Jako K r i o p h o r o s, tzn. pasterz z jagnięciem na ramionach, przynosi Hermes szczęście przy szukaniu zgubionej owcy. Przede wszystkim jednak Hermes przychodzi z pomocą we wszelkich kłopotach. Można mu było składać ofiary nawet podczas podróży, gdyż na rozstaju dróg stały jego posągi. Takie hermy, tzn. słupy ozdobione podobiznami jego głowy, służyły niekiedy jako kamienie milowe. Zna też Hermes drogę prowadzącą w zaświaty. Jako P s y c h o p o m p o s, „przewodnik dusz”, prowadzi zmarłych przed oblicze sędziów wiecznych. Jako bóg zysku i szczęśliwej podróży jest opiekunem kupców. Ponadto jest niezawodnym posłańcem i jako taki często jest na usługach Zeusa. Wszelki szczęśliwy pomysł i każdy szczęśliwy przypadek pochodzi od Hermesa: hermaionem, czyli „darem Hermesa” nazywali Grecy przedmiot znaleziony. On wreszcie podsuwa ludziom właściwe słowa jako Hermes L o g i o s, bóg zręcznej mowy. Trudna do zrozumienia, mętna wypowiedź od razu dzięki jego interwencji nabiera jasności. Stąd wszelkie wykładanie tekstu traktuje się jako naukę Hermesa (hermeneutyka). Hermes posiada ponadto wiedzę tajemną, dzięki której pamięć o nim przechowała się przez całe średniowiecze. Jako Hermes Trismegistos, Hermes „po trzykroć wielki”, jest on wielkim czarnoksiężnikiem. I dziś jeszcze, gdy z absolutną dokładnością odizolujemy cokolwiek od świata zewnętrznego – „aby nawet powietrze nie mogło się tam dostać” – mówimy, że jest hermetycznie zamknięte.
Hermes Trismegistos był dla alchemików średniowiecznych najwybitniejszym autorytetem mitycznym. Jego różdżka czarodziejska była znana już w starożytn9ości – a rozmiłowana w ciemnościach nocnych natura boga sprawiała, iż postać jego łączono ze światem czarów. Albowiem prawdziwym królestwem Hermesa była noc, co krok gotująca niespodzianki i kryjąca w ciemnościach wszelkie fortele. Napotykamy też jego przydomek N y c h i o s („nocny”) oraz zwyczaj, według którego podczas uczt wieczornych składano na jego cześć ofiarę z napoju, wylewając kilka pierwszych kropel z ostatniej pełnej czary. Różdżka czarodziejska Hermesa sprowadzała na ludzi sen, często nawet w chwilach, kiedy bardziej było wskazane czuwać i być przytomnym. Ale: „kto rano wstaje, temu Pan Bóg daje” – otóż nagłe przebudzenia, nastręczające szczęśliwą okazję, jest znowu dowodem obecności Hermesa.

Jego oznakami są: laska herolda, na której końcu czasami owijały się dookoła dwa węże, i kapelusz podróżny, tzw. petasos, (w Grecji tylko podróżni i chorzy używali nakrycia głowy). Do kapelusza Hermesa, tak samo jak do jego sandałów, przymocowane były skrzydła symbolizujące jego zwinność. Częstokroć czytamy u Homera o złotych sandałach Hermesa, które unosiły go z szybkością wiatru w powietrzu ponad ziemią i wodą. Pierwotnie wyobrażano go jako mężczyznę z brodą, a na hermach będących pozostałością po dawnej tradycji widzimy go zazwyczaj z bródką szpiczastą. Ale już od V w. p.n.e zaczęto go coraz częściej przedstawiać jako młodzieńca. W IV w. p.n.e. Praksyteles stworzył wzorzec, który w pojęciu Greków łączył się z imieniem Hermesa. I w tym wypadku wzoru dla rzeźbiarskiego przedstawienia postaci dostarczył Homer, który z upodobaniem pokazuje Hermesa, jak pojawia się on w postaci pięknego młodzieńca o miękkim zaroście podbródka, żeby pomagać potrzebującym wsparcia śmiertelnikom (Priamowi, Odyseuszowi). Typ stworzony przez Praksytelesa nadaje kierunek rzeźbie. Jest to młodzieniec u progu dojrzałości, efeb o zwinnym ciele i sprężystych mięśniach, u którego gimnastyka, zdrowe ćwiczenia cielesne rozwinęły nie tyle niezwykła siłę i równą zwierzęcej wytrzymałość, ile raczej zwinność cielesną, zdrowie promieniujące wigorem, elastyczność i hart męskiego ciała. W Atenach w każdym razie ideałowi temu służyły ćwiczenia gimnastyczne i dlatego obchodzono tam święto Hermesa, Hermeja, w gimnazjonach (szkołach dla ćwiczeń cielesnych) i palestrach (arenach)".


Imre Trencsényi-Waldapfel, MITOLOGIA, Warszawa 1967, s. 195- 197.

Biskup Nowodworski o walce chrystianizmu z poganizmem.

"Walka chrystianizmu z poganizmem, rozumowo biorąc, nie mogła być długą; mitologiczne bajki niedorzeczne i niemoralne wobec światła ewangelii pokazać się były powinny od razu w całej swojej nicości. A jednakże trzech wieków było potrzeba, aby przekonać poganizm, iż jego nauka jest fałszem. Podobnie rzecz się miała z potwarzami przeciwko chrześcijanom miotanymi".

BP MICHAŁ NOWODWORSKI

Moja uwaga:

Pomimo 2000 lat chrześcijaństwa wciąż czytamy "mitologiczne bajki niedorzeczne i niemoralne"; pogańskie (czyt. naturalne) instynkty odzywają nawet u tego, czy innego biskupa, księdza itd. Walka z naturą (czyt. pogaństwem) trwa nadal. Jej wynik jest jednak z góry łatwy do przewidzenia. Pomimo ornamentyki chrześcijańskiej zawsze do głosu dochodzi pogaństwo - natura. Efekt palimpsestu wraz z upływem czasu działa ze wzmocnioną siłą - spod tekstu chrześcijańskiego, coraz mniej widocznego, odczytujemy coraz wyraźniejszy tekst odwieczny i przedchrześcijański.

Każdy mężczyzna nosi w sobie bogów - fragment książki JEAN SHINODY BOLEN "BOGOWIE W KAŻDYM MĘŻCZYŹNIE".

Książka ta mówi o bogach istniejących w każdym mężczyźnie - pewnych wewnętrznych wzorcach czy archetypach, które mieszczą się głęboko w psychice i kształtują mężczyzn od środka. Bogowie ci to potężne, niewidzialne moce, które wpływają na osobowość, pracę i związki z innymi. Wiążą się jakoś z intensywnością emocji lub trzymaniem się na dystans, ze skłonnością do precyzji intelektualnej, ekspresji fizycznej lub wrażliwości estetycznej, z tęsknotą za ekstatycznym zjednoczeniem lub panoramiczną wizją całości, z rodzajem poczucia czasu i wieloma innymi cechami. Rozmaite archetypy odpowiedzialne są za różnorodność zewnętrzną i bogactwo wewnętrzne mężczyzn, to one decydują w dużej mierze o tym, czy podporządkowanie się żywionym wobec mężczyzn oczekiwaniom będzie dla nich łatwe czy trudne i jakie koszta poniosą ich najgłębsze, autentyczne jaźnie. Być autentycznym oznacza móc rozwijać te cechy, które stanowią nasz wewnętrzny potencjał, wrodzone predyspozycje. Jeśli nasza naturalność jest akceptowana i dozwolona, jednocześnie pojawia się autentyczność i poczucie własnej wartości. Rozwiną się one jednak tylko wówczas, gdy ważne dla nas osoby będą nas zachęcać do spontaniczności, prawdziwości, pełnego zaangażowania w to, co przynosi nam radość. Już od wczesnego dzieciństwa począwszy, najpierw rodzina, a później kultura stanowią lustro, w którym postrzegamy siebie jako godnych akceptacji lub nie. Jeśli musimy zbytnio naginać się, aby zyskać akceptację, może się zdarzyć, że w końcu przywdziejemy fałszywą maskę i zaczniemy grać rolę, która będzie daleka od tego, co w nas prawdziwe.

KONFORMIZM JAKO PROKRUSTOWE ŁOŻE

Konformizm, którego żąda się od mężczyzn w naszej patriarchalnej kulturze, przypomina łoże Prokrusta z mitologii greckiej. Na łożu tym umieszczano podróżnych udających się do Aten. Jeśli byli zbyt mali, naciągano ich do odpowiednich rozmiarów jak na średniowiecznym łożu tortur, a gdy byli zbyt wysocy, przycinano im członki. Niektórzy mężczyźni pasują do łoża Prokrusta jak ulał, istnieją też mężczyźni, których archetypy (wewnętrzne wzorce) idealnie przystają do stereotypów (lub oczekiwań zewnętrznych). Z łatwością i przyjemnością odnoszą sukcesy. Jednakże dla mężczyzny, którego wewnętrzne wzorce archetypowe różnią się od oczekiwań społecznych dotyczących tego, "kim powinien być", konformizm wobec stereotypu jest często niewypowiedzianą męczarnią. Czasem wygląda to tak, jakby stereotyp świetnie pasował, ale tak naprawdę mężczyzna osiągnął to kosztem odcięcia ważnych aspektów siebie samego. Czasem przeciwnie, naciągnął jakiś wymiar swej osobowości, by spełnić oczekiwania, ale brak mu głębi i złożoności, przez co zewnętrzny sukces nie ma wewnętrznego sensu. Wędrowcy, którzy przeszli próbę Prokrusta, aby dotrzeć do Aten, mogli zadawać sobie pytanie, czy było warto, tak jak to często czynią współcześni mężczyźni, kiedy już dotrą do celu. O tym, jak wewnętrznie pusty może być sukces, tak oto pisze William Broyls, w książce Esquire: "Każdego ranka wbijałem się w garnitur, podnosiłem teczkę i udawałem się do mojej wspaniałej pracy, i umierałem kawałek po kawałku. Byłem redaktorem naczelnym Newsweeka, pełniłem funkcję, która w oczach innych miała w sobie wszystko; tyle że nie miało to nic wspólnego ze mną. Zarządzanie wielką instytucją nie sprawiało mi przyjemności. Pragnąłem osobistych osiągnięć, a nie władzy. Dla mnie sukces był bardziej niebezpieczny niż porażka; porażka zmusiłaby mnie do podjęcia decyzji dotyczącej tego, czego naprawdę chciałem. Jedynym wyjściem była rezygnacja, ale od czasu opuszczenia drużyny tropicieli w liceum nigdy nie złożyłem rezygnacji. Służyłem w Wietnamie i wiedziałem, że należy szarżować i szturmować wzgórze, żeby nie wiem co. A ja zdobyłem to wzgórze; i nie cierpiałem go. Wspiąłem się na niewłaściwy szczyt i jedyne, co mogłem teraz zrobić, to zejść na dół i wspiąć się na inną górę. Nie było to łatwe: pisałem wolniej niż sądziłem, moje małżeństwo się rozpadło. Czegoś potrzebowałem, ale nie byłem pewien czego. Chciałem się sprawdzić, umysłowo i fizycznie. Chciałem odnieść sukces, ale taki, którego kryteria byłyby jasne i konkretne, niezależne od opinii innych. Pragnąłem intensywności przeżyć i braterstwa, jakie towarzyszą niebezpieczeństwu. Dawniej mógłbym udać się na Zachód lub na morze, ale miałem dwoje dzieci i szereg zobowiązań". Mężczyzna ten miał władzę i prestiż, osiągnął cele, których realizacja zajmuje lwią część życia, a i tak udaje się niewielu. A jednak cierpiał z powodu poważnej dolegliwości, będącej udziałem wielu mężczyzn przechodzących kryzys połowy życia: przenikliwej depresji o niskim natężeniu. Odcięcie od własnych zasobów witalności i radości powoduje, że życie staje się płaskie i bez znaczenia. W naszej kulturze mężczyźni zdają się mieć uprzywilejowaną pozycję i dostęp do lepszych ról. Mają więcej władzy i pieniędzy. A jednak to mężczyźni cierpią z powodu depresji maskowanej alkoholizmem, zbyt intensywną pracą, wielogodzinnym siedzeniem przed telewizorem, a więc formą paraliżu. Często są pełni złości i żalu, a ich wrogość i wściekłość może zostać wyzwolona przez cokolwiek, począwszy od nieudolności przypadkowego kierowcy na drodze, po irytujące zachowania dziecka. Ich średnia długość życia też jest krótsza. Ruchy kobiece jasno wyraziły problemy, jakie niesie ze sobą życie w patriarchacie. Ale sądząc po tym, jak nieszczęśliwi są mężczyźni, patriarchat im także nie służy.

WEWNĘTRZNY ŚWIAT ARCHETYPÓW

Jeśli życie staje się jałowe i pozbawione sensu, jeśli czujesz, że w tym, co robisz i jak żyjesz kryje się jakiś fundamentalny błąd, pomocne jest uświadomienie sobie rozdźwięku pomiędzy archetypami, które nosisz w sobie, a rolami, jakie pełnisz. Mężczyźni często tkwią w pułapce pomiędzy światami wewnętrznych archetypów, a zewnętrznych stereotypów. Archetypy są potężnymi predyspozycjami: pod szatami greckich bogów, których w tej książce opiszę, kryją się określone popędy, emocje i potrzeby kształtujące osobowość. Kiedy wcielasz w życie jakąś rolę połączoną z takim aktywnym archetypem, potrzebna energia jest generowana przez jego głębię i wewnętrzny sens. Jeśli, na przykład, jesteś na wzór Hefajstosa rzemieślnikiem i wynalazcą, bogiem kuźni wytwarzającym piękną broń i ozdoby, to możesz spędzać wiele czasu sam w pracowni, studiu lub laboratorium, całkowicie pochłonięty pracą wykonywaną najlepiej, jak umiesz. Jeśli jednak podobny jesteś raczej do Hermesa, boskiego posłańca, to jesteś naturalnie człowiekiem w drodze, w ruchu. Jesteś podróżującym sprzedawcą lub międzynarodowym negocjatorem, kochasz swoją pracę, która wymaga bystrego umysłu, szczególnie gdy zabrniesz w szare strefy mieszczące się poza etyką. Jeśli zaczniesz wykonywać zawód, który ci nie odpowiada, praca przestanie pochłaniać cię bez reszty i sprawiać przyjemność. Praca jest źródłem satysfakcji tylko wtedy, gdy współgra z konkretnymi archetypowymi skłonnościami i talentami. Także różnice w życiu osobistym są kształtowane przez archetypy. Mężczyzna przypominający Dionizosa, boga ekstazy, będzie całkowicie zaabsorbowany zmysłowością chwili i nic mu nie przeszkodzi w wypełnianiu roli spontanicznego kochanka. Jego przeciwieństwem będzie mężczyzna, który jak Apollo, bóg słońca, jest zainteresowany mistrzowskim opanowaniem wszelkiego rodzaju umiejętności, w tym także i technik uprawiania miłości. Jako archetypy bogowie istnieją w postaci wzorców emocji i zachowań; są potężnymi siłami, które, rozpoznane czy też nie, oczekują stosownego traktowania. Jeśli zostaną świadomie uznane (choć niekoniecznie nazwane) i uhonorowane przez danego mężczyznę (lub kobietę), pomagają żyć w zgodzie z własnym ja, wieść życie pełne głębokiego sensu, bowiem sfera czynów została powiązana ze sferą archetypów w psychice. Bogowie wzgardzeni i odrzuceni nadal mają na nas wpływ, zazwyczaj negatywny, gdyż nieświadomy. Czasem nastąpić może szkodliwe zniekształcenie identyfikacji; identyfikacja z jednym bogiem może być tak silna, że człowiek traci własną osobowość, staje się jakby "opętany".

CZYM JEST ARCHETYP

Pojęcie archetypów wprowadził do psychologii C. G. Jung. Archetypy są ukrytymi, wewnętrznie zdeterminowanymi wzorcami istnienia i zachowania, postrzegania i reagowania. Zawarte są one w nieświadomości zbiorowej, tej części nieświadomości, która nie jest indywidualna, lecz uniwersalna czy też wspólna. Dokonując zabiegu personalizacji, wzorce te można przedstawić jako bogów i boginie; mity stają się wówczas archetypowymi opowieściami. Wywołują w nas silne uczucia, poruszają wyobraźnię, zawierają motywy, które mają charakter ponadczasowy i ogólnoludzki. Brzmią prawdziwie i zdają się być nam bliskie, nawet jeśli słyszymy je po raz pierwszy. Interpretacja jakiegoś mitu o bogu, intelektualne lub intuicyjne uchwycenie jego znaczenia jako metafory naszego własnego życia, może, podobnie jak sny, dać nam nagłe zrozumienie sytuacji, wgląd w zawiłości własnego lub czyjegoś charakteru. Jako archetypy bogowie mają charakter ogólny, rodzajowy: są opisem podstawowej struktury jakiejś części mężczyzny (albo kobiety, gdyż archetypy bogów to często także i psyche kobieca). Tę podstawową strukturę konkretny mężczyzna uzupełnia własnymi, niepowtarzalnymi treściami ukształtowanymi przez rodzinę, pochodzenie, narodowość, religię, doświadczenie życiowe, historyczny czas, w którym żyje, fizyczny wygląd, inteligencję. Mimo tej indywidualizacji nadal dostrzegamy archetyp, podobieństwo do określonego boga. Obrazy niesione przez archetypy stanowią część naszego zbiorowego doświadczenia, są nam "znane". Mity z Grecji sprzed trzech tysięcy lat nadal żywo nas poruszają, opowiada się je wciąż na nowo, ponieważ bogowie i boginie przekazują nam prawdę o naturze ludzkiej. Poznawanie greckich bogów może pomóc mężczyznom lepiej zrozumieć głębię własnej psychiki. Kobiety mogą lepiej poznać ważnych dla siebie mężczyzn, rozpoznając bogów w nich obecnych, albo też odkryć, że pewni bogowie stanowią część ich własnej psyche. Mity dają możliwość efektu "aha!": momentu olśnienia i intuicyjnego uchwycenia istoty jakiejś ludzkiej sytuacji. Uderzająco oczywiste jest, na przykład, podobieństwo do Zeusa u mężczyzn, którzy bywają okrutni, wiele ryzykują w celu zdobycia władzy i majątku, a kiedy już posiądą status społeczny, do jakiego dążyli, chcą być widoczni. Również opowieści o Zeusie zwykle pasują jak ulał do mężczyzn, którzy się z nim identyfikują. Ich małżeństwo, ich życie seksualne ma często wiele wspólnego z romansami i flirtami Zeusa. Orzeł symbolizujący Zeusa jest nosicielem cech tego archetypu: widzi z góry wszystko, świetny wzrok pozwala mu dostrzegać szczegóły, potrafi działać błyskawicznie, by pochwycić, co zechce, w swe szpony. Hermes, bóg posłaniec, był gońcem, oszustem, przewodnikiem dusz w zaświaty, bogiem dróg i granic. Mężczyzna, który stanowi jego typ, będzie miał kłopoty z ustatkowaniem się, ponieważ nęci go powab nieznanej drogi i niespodziewanych wydarzeń. Jak żywe srebro czyli rtęć, mężczyzna taki (jego rzymskim odpowiednikiem jest Merkury) wymyka się z rąk tych, którzy usiłują go pochwycić lub usidlić. Zeus i Hermes to dwa bardzo różniące się od siebie wzorce, tak jak i identyfikujący się z nimi mężczyźni. Ponieważ jednak wszystkie archetypy są potencjalnie obecne w każdym mężczyźnie, zarówno Zeus, jak i Hermes mogą być aktywni w tej samej osobie. Jeśli ich aktywność będzie zrównoważona, mężczyzna może się ustabilizować, co jest priorytetem Zeusa, a jednocześnie korzystać z pomocy Hermesa w zakresie umiejętności komunikowania się i generowania nowatorskich pomysłów. Może się jednak zdarzyć i tak, że popadnie w silny konflikt, rozdarty pomiędzy dążącym do władzy Zeusem, co wymaga czasu i wysiłku, a Hermesem, potrzebującym wolności. Są to dwa spośród trzech archetypów bogów, które kultura patriarchalna ocenia pozytywnie. Bogowie, którzy cieszyli się znacznie mniejszym znaczeniem, ci odrzuceni, których cechy nie były zbyt cenione dawniej i są mało cenione teraz, nadal istnieją w męskiej psychice, podobnie jak istniały w mitologii greckiej. Wiele było uprzedzeń do nich jako bogów; kultura Zachodu żywi podobne uprzedzenia do nich jako archetypów ludzkiej psychiki: zmysłowość i namiętność Dionizosa, szał Aresa na polu bitwy, który w innych okolicznościach mógłby przerodzić się z łatwością w taniec, emocjonalność Posejdona, wycofana, intensywna kreatywność Hefajstosa, zdolność do introspekcji Hadesa. Trwające od tak dawna uprzedzenie wywiera określony wpływ na psychologiczny portret mężczyzn, którzy tłumią te aspekty siebie po to, aby poddać się dyktatowi kultury nagradzającej emocjonalny dystans i opanowanie oraz zdobywanie władzy. Angażując się w cokolwiek, pracę, wojnę czy miłość, jeśli staramy się sprostać tylko zewnętrznym oczekiwaniom, a brak nam inspirującej, wewnętrznej energii archetypu, zawsze musimy włożyć w to zbyt wiele wysiłku. Wysiłek ten może być nawet nagrodzony, ale nie dostarcza głębokiej satysfakcji. I przeciwnie, robiąc to, co lubimy, dokonujemy wewnętrznej afirmacji i odczuwamy przyjemność; to, kim jesteśmy, jest spójne z tym, co robimy. Trzeba mieć doprawdy dużo szczęścia, aby to, co robimy, było nagrodzone i uznane w świecie zewnętrznym.

AKTYWIZACJA BOGÓW

Wszyscy bogowie są potencjalnymi wzorcami psychiki wszystkich mężczyzn, jednakże w każdym mężczyźnie niektóre z tych wzorców są aktywne (rozwinięte i obdarzone energią), a inne nie. Dla wyjaśnienia różnicy pomiędzy "archetypowymi wzorcami" (które są uniwersalne), a "archetypami aktywnymi" (które funkcjonują w nas) Jung posłużył się analogią do procesu formowania się kryształów. Archetyp jest niewidzialnym wzorem determinującym kształt i strukturę kryształu, jeśli ten kryształ powstanie. Istniejący realnie kryształ jest odpowiednikiem zaktywizowanego archetypu. Archetypy można by także porównać do planu rozwoju rośliny zawartego w ziarnie. To, czy z ziarna coś wyrośnie, zależy od gleby, warunków klimatycznych, obecności określonych składników odżywczych, dbałości ogrodników, rozmiarów donicy i jakości samych ziaren. Niektóre ziarna mogą w ogóle nie wykiełkować albo obumrzeć po wzejściu. Czasem roślina rośnie wspaniale, ale zdarza się też, że jej wzrost zostanie zahamowany, gdyż, na przykład, warunki zewnętrzne dalekie są od optymalnych. Splot wszystkich okoliczności będzie wpływać na wygląd tego, co wyrosło z ziarna, ale podstawowa forma, gatunek rośliny, tak jak archetyp, będzie zawsze rozpoznawalny. Archetypy to podstawowe ludzkie wzorce, ale w niektórych ludziach są silniejsze niż w innych, podobnie jak i inne cechy, choćby zdolności muzyczne, poczucie rytmu, koordynacja ruchowa, predyspozycje intelektualne. Jako ludzie wszyscy mamy pewien potencjał muzykalności, ale niektórzy (jak Mozart) są cudownymi dziećmi, a inni (jak ja) mają kłopoty z powtórzeniem prostej melodii. Tak samo dzieje się z wzorcami archetypowymi. Niektórzy mężczyźni zdają się być wcieleniem danego archetypu od dnia narodzin poprzez całe swoje życie; u innych archetyp może ujawnić się w połowie życia, gdy, na przykład, mężczyzna nieoczekiwanie zakocha się i nagle poznajemy w nim Dionizosa.

WRODZONE PREDYSPOZYCJE I OCZEKIWANIA RODZINY

Dzieci rodzą się z określonymi cechami osobowości, są pełne energii, samolubne, łagodne, ciekawskie, towarzyskie lub dobrze znoszące samotność. Poziom aktywności fizycznej, energii, postawa wobec życia są nieco inne u każdego chłopca: noworodek, który z głośnym wrzaskiem z całą mocą żąda tego, czego akurat w tej chwili potrzebuje, i wyrasta na nieustannie aktywnego dwulatka, bardzo różni się od pogodnego, zgodnego szkraba, który zdaje się być uosobieniem rozsądku nawet w tak młodym wieku. Różnią się tak bardzo, jak instynktowa fizyczność Aresa różni się od zrównoważonej życzliwości Hermesa. Cechy i zachowania niemowlęcia, chłopca, a w końcu mężczyzny mają swój początek we wrodzonych predyspozycjach lub wzorcach archetypowych, są oceniane poprzez aprobatę albo dezaprobatę, lęk, dumę czy wstyd innych. Oczekiwania rodziny dziecka wzmacniają pewne archetypy i dewaluują inne, dewaluując tym samym pewne cechy swych synów, czasem będące istotą ich osobowości. Ambitna, nastawiona na karierę i awans para rodziców, która właśnie dowiedziała się, że "to chłopiec", może oczekiwać studenta Harvardu. Chcą zobaczyć przystojnego syna, który intelektualnie skoncentruje się na odległych celach. Syn, który reprezentuje Apollina lub Zeusa, świetnie spełnia te wymogi, zadowoli swoich rodziców i poradzi sobie w świecie. Jeśli jednak dziecko, które pojawiło się w rodzinie, reprezentuje jakiś inny archetyp, najprawdopodobniej wywoła wiele złości i doprowadzi do rozczarowań swą niezdolnością do spełnienia pokładanych w nim oczekiwań. Emocjonalny Posejdon lub Dionizos żyjący "tu i teraz" będzie miał najprawdopodobniej spore kłopoty z nagięciem się do programu, który przygotowali dla niego rodzice. Poczucie niedopasowania zapewne wpłynie negatywnie na jego samoocenę. Często dziecko nie pasuje do rodzinnych założeń lub stylu rodziców. Dziecko, które lubi samotność jak Hades lub emocjonalny dystans jak Apollo, będzie uznane przez swych ekstrawertywnych*, pełnych ekspresji rodziców za dziwaka, a oni z kolei wydadzą mu się natrętni. Chłopiec reprezentujący Aresa lub Posejdona czułby się z taką rodziną świetnie, natomiast w atmosferze racjonalnego chłodu, fizycznej powściągliwości, jego potrzeba kontaktu będzie nieakceptowana i niezaspokojona. Są rodziny, które oczekują, że syn będzie podobny do ojca i pójdzie w jego ślady. Bywa i tak, tam gdzie ojciec zawiódł, że każde podobieństwo syna wywołuje w innych uczucia złości żywionej pierwotnie do ojca. Czasem chłopiec wypełnia oczekiwania, które są niezrealizowanymi marzeniami jednego z rodziców. Jakiekolwiek byłyby te oczekiwania, zawsze będą zależne od istniejących treści archetypowych i tego, co można z nich ukształtować. Jeśli jakiś chłopiec lub mężczyzna stara się podołać oczekiwaniom rodziny kosztem własnej natury, może odnieść w życiu sukces, ale nie będzie on dla niego źródłem satysfakcji, albo ponieść porażkę, bo nie dochował wierności własnej prawdzie. Jeśli jednak to, kim jest, spotka się z akceptacją, a on dojdzie do wniosku, że pewne umiejętności towarzyskie lub sztuka rywalizacji będą w życiu przy- Psychologiczne pojęcia ekstrawersji ("ekstra" oznacza po łacinie "na zewnątrz") oraz introwersji, a także słowa ekstawertyk i introwertyk zostały wprowadzone przez C.G. Junga. Ich znaczenie w języku potocznym uległo pewnej zmianie. Ekstrawertyk oznacza obecnie osobę przyjazną i towarzyską. Jung mówi o ekstrawersji jako o postawie charakteryzującej się strumieniem energii psychicznej płynącej w kierunku świata zewnętrznego lub jakiegoś obiektu, prowadzącej do zainteresowania wydarzeniami, ludźmi, przedmiotami oraz do zależności od nich. W przypadku introwertyka energia psychiczna płynie do wewnątrz, koncentruje się on na czynnikach subiektywnych i reakcjach wewnętrznych. datne, wówczas jego przystosowanie do świata nastąpi w sposób naturalny, a nie kosztem autentyczności czy szacunku do siebie.

LUDZIE I ZDARZENIA AKTYWIZUJĄ BOGÓW

Reakcja, która jest archetypowa lub "typowa" dla konkretnego boga, może zostać zaktywizowana lub, by użyć terminu Junga, ukonstytuowana przez inną osobę lub wydarzenie. Weźmy następujący przykład: syn wraca do domu z podbitym okiem i choć nie mówi ani słowa, sytuacja sprawia, że ojciec staje się urażonym, żądnym zemsty Posejdonem, który chce natychmiast złapać tego, kto zrobił to jego synowi. To samo podbite oko może wywołać pogardę dla syna za to, że w ogóle wdał się w bójkę, o ile ojciec reaguje podobnie jak Zeus w stosunku do Aresa. Kiedy młody bóg został zraniony, Zeus nie tylko mu nie współczuł, ale zachował się oceniająco: wyśmiał go, że się skarży, a w dodatku wykorzystał okazję, by wytknąć Aresowi jego obrzydliwą kłótliwość. Podobnie różnorodne reakcje budzi niewierność. Co dzieje się w mężczyźnie, gdy odkrywa on zdradę żony albo dowiaduje się, że kobieta, którą uważa za swoją (mimo że jest ona mężatką i łączy ich tylko romans), ma innego kochanka? Czy zachowuje się jak Zeus i stara się zniszczyć rywala? Czy może stara się zniszczyć kobietę, jak to uczynił Apollo? A może dąży do tego, by poznać szczegóły jak Hermes? Albo obmyśla skomplikowane sposoby złapania kochanków na gorącym uczynku, aby poddać ich publicznemu osądowi wzorem Hefajstosa? Szerszy kontekst historyczny może stworzyć sytuację aktywizującą jakiegoś boga w całym pokoleniu mężczyzn. Na przykład w latach sześćdziesiątych młodzi ludzie z dionizyjską skłonnością do ekstatycznych doświadczeń eksperymentowali z narkotykami. Wielu z nich potrzebowało później pomocy psychiatrycznej, wielu miało poczucie, że doznało duchowego oświecenia. Mężczyźni, którzy normalnie nie doświadczyliby Dionizosa w sobie, wówczas tego doznali i w efekcie są teraz estetycznie i zmysłowo bardziej siebie świadomi. Mężczyźni, którzy walczyli w Wietnamie, mogli zaciągnąć się do wojska dobrowolnie, gdyż identyfikowali się z Aresem, bogiem wojny. Mogli też być nieszczęśliwymi poborowymi. W każdym wypadku sytuacja aktywizowała jakieś aspekty Aresa. Niektórzy doświadczyli pozytywnych więzi z innymi mężczyznami, głębokich przyjaźni, lojalności, czego inaczej nigdy by nie przeżyli. Część mężczyzn pozwoliła, by owładnęła nimi ślepa furia, amok walki Aresa, być może pod wpływem straty przyjaciela, który wpadł w pułapkę, albo udzielił im się nastrój grupy: w rezultacie mężczyźni, którzy w normalnych warunkach nie wzięliby udziału nawet w karczemnej burdzie, dopuszczali się okrucieństw lub zabijali cywilów.

CZYN AKTYWIZUJE BOGÓW, BEZCZYNNOŚĆ HAMUJE ICH

Koncentracja na celu, jasność myśli to cechy kulturowo nagradzane; są bez trudu przyswajane przez mężczyzn typu Apollina, łucznika, którego złote strzały zawsze sięgają odległego nawet celu. Wszyscy inni muszą długo uczyć się tych umiejętności, szczególnie gdy taki nacisk kładzie się na osiąganie dobrych wyników teraz, aby osiągnąć coś później. Na przeciwnym biegunie jest dionizyjski chłopiec ze swymi niedocenianymi zaletami: potrafi bez trudu i bez reszty zaangażować się w świat zmysłów i całkowicie dać się pochłonąć teraźniejszości. Jako młodzieniec, kiedy zachwycał się dotykiem jedwabiu i zamszu albo gdy całym ciałem tańczył przy muzyce, wyrażał wrodzoną zmysłowość, do której nikt go nie zachęcał i która nie stanowi elementu edukacji chłopców. Istnieje powiedzenie: "Czyn jest stawaniem się", które bardzo jasno wyraża, w jaki sposób bogowie mogą zostać wywołani albo rozwinięci poprzez określone działanie. Często sprowadza się ono do pytania: "Czy dasz sobie na to czas?". Na przykład, jakiś biznesmen zdaje sobie sprawę, jaką przyjemność daje mu praca własnych rąk, często godzinami pracuje w swym warsztacie w piwnicy. Jeśli jednak ma mieć czas dla Hefajstosa, nie może przynosić do domu pracy z biura. Podobnie mężczyzna, który kiedyś z radością brał udział w rywalizacyjnych zmaganiach na szkolnym boisku, straci kontakt z agresywną fizycznością Aresa, jeśli nie znajdzie czasu i towarzystwa do gry w siatkówkę, nie włączy się w mecz piłki nożnej lub nie dołączy do drużyny z sąsiedztwa.

BOGOWIE I FAZY ŻYCIA

Każdy człowiek przechodzi przez wiele faz życia. Każda z tych faz może mieć swego własnego, szczególnie ważnego boga lub bogów. Na przykład jakiś mężczyzna do trzydziestego któregoś roku życia mógł być kombinacją Hermesa, ruchliwego boga ze skrzydłami przy butach, i pragnącego ekstazy Dionizosa. Przez kobietę, którą kocha, zostaje jednak postawiony przed wyborem: zwiąże się z nią lub ją utraci. Decyzja, by zaangażować się w ten związek i pozostać w nim wiernym, co (jakkolwiek brzmi zaskakująco) stanowi inny aspekt Dionizosa, prowadzi go do odpięcia Hermesowych skrzydeł od butów i wezwania Apollina, by zająć się pracą. W kolejnych dekadach mogą pojawiać się następne archetypy. Ojcostwo i sukces mogą uaktywnić w nim Zeusa; śmierć żony lub odkrycie, że jest zarażony wirusem AIDS, mogą rozwinąć w nim Hadesa. Zdarza się, że mężczyźni silnie zidentyfikowani z jednym określonym archetypem przechodzą przez fazy, które odzwierciedlają aspekty zawsze tego samego boga. Te rozwojowe wzorce każdego boga będą opisane w poświęconych im rozdziałach.

FAWORYCI PATRIARCHATU

Patriarchat, ten niewidoczny, hierarchiczny system - służący nam jako nasze kulturowe prokrustowe łoże, ponieważ narzuca wartości i daje władzę - ma swoich faworytów. Zawsze są wygrani i przegrani, archetypy faworyzowane i te, które są w niełasce. Tak samo mężczyźni, będący uosobieniem poszczególnych bogów, są nagradzani lub odrzucani. Patriarchalne wartości sprawiają, że zdobywanie władzy, racjonalne myślenie, samokontrola są nieświadomie lub świadomie wzmacniane przez matki, ojców, rówieśników, szkoły i inne instytucje, mające prawo karania chłopców i mężczyzn za ich zachowanie. W efekcie mężczyźni uczą się konformizmu i usztywniają swoje zachowanie i emocje. Uczą się zakładać właściwą personę (akceptowalną postawę oraz sposób bycia, czyli twarz, jaką pokazują światu) wraz z oczekiwanym od nich ubiorem odpowiednim dla ich klasy społecznej. Wszystko, co jest nieakceptowane przez innych, niezgodne z obowiązującymi standardami zachowania, może stać się źródłem winy lub wstydu dla mężczyzny, który jest w ten sposób umieszczany na prokrustowym łożu. Prowadzi to do psychologicznego odcięcia tych archetypów lub własnych części, które powodują, że mężczyzna (lub kobieta) odczuwają wstyd lub własną nieadekwatność. Ujmując rzecz metaforycznie, biblijne napomnienie rozpoczynające się od słów: "Jeśli twoja prawica jest powodem grzechu, odetnij ją" jest nakazem psychicznego samookaleczenia. Mężczyźni najczęściej odcinają emocjonalne, delikatne, wrażliwe i instynktowne aspekty samych siebie. Jednakże nawet to, co odcięte lub pogrzebane, nadal istnieje w psyche. Może na chwilę zejść do podziemia lub znaleźć się na jakiś czas poza świadomością, ale może pojawić się na nowo, gdy (po raz pierwszy lub po raz pierwszy od czasu dzieciństwa) archetyp ten zostanie zaakceptowany w jakimś związku lub sytuacji. U mężczyzn, którzy mają ukryte życie, nieakceptowane uczucia i czyny wiodą własny żywot cienia i mogą być potajemnie przeżywane, czego nikt się nie domyśla, aż do momentu, kiedy to się wyda i wybuchnie skandal. Tak właśnie było w przypadku szanowanych kaznodziejów, postaci telewizyjnych, potępiających grzechy ciała, którzy przeżyli wielkie upokorzenie, gdy potępiany Dionizos w nich ujrzał światło dzienne.

ZNAJOMOŚĆ BOGÓW UMACNIA NAS

Znajomość bogów stanowi źródło osobistej mocy. W niniejszej książce spotkacie każdego z bogów, będziemy omawiać ich wizerunek, mit i archetyp. Zobaczycie, jak wpływają oni na osobowość i nasze priorytety, zobaczycie, w jaki sposób wiążą się z nimi specyficzne trudności psychologiczne. Rozumieniu bogów musi towarzyszyć rozumienie patriarchatu. Są to dwie potężne, niewidzialne siły, które poprzez interakcję wpływają na indywidualnego mężczyznę. Patriarchat uwydatnia wpływ niektórych archetypów i umniejsza wpływ innych. Wiedza o bogach może pogłębić naszą wiedzę o sobie i samoakceptację, otworzyć mężczyznom drogę do rozmawiania z innymi na swój temat i dać mężczyznom i wielu kobietom siłę do dokonywania wyborów prowadzących do samorealizacji i radości. W Odwadze tworzenia Rollo May zdefiniował radość jako "emocję towarzyszącą wzmożonej świadomości, nastrój obecny w doświadczaniu aktualizacji własnego potencjału" [2]. Archetypy są potencjałem. W nas i w naszej patriarchalnej kulturze są obecni bogowie, których trzeba wyzwolić, i bogowie, których trzeba okiełznać.

NOWA PSYCHOLOGICZNA TEORIA I NOWA PERSPEKTYWA

Książka ta pokazuje mężczyzn i psychologię mężczyzny w zupełnie nowym świetle. Tropiąc motywy mitologii i teologii, stwierdziłam, że patriarchalna postawa wrogości do synów jest bardzo wyraźna. Podobna postawa jest także obecna w teorii psychoanalizy. Opisuję efekt paternalistycznego antagonizmu i odrzucenia w psychologii mężczyzn w rozdziale 2: Ojcowie i synowie: mity mówią o patriarchacie. Rozdział ten zawiera pogląd psychoanalityczki Alice Miller, która pokazuje, że mit Edypa zaczyna się zamiarem ojca, by zabić syna. W każdej rodzinie czy kulturze, w której synowie postrzegani są jako zagrożenie dla ojców i zgodnie z tym traktowani, psychika synów i klimat kultury są zaburzone. Jest to nowa psychologiczna perspektywa. Ponadto książka ta jest psychologią mężczyzny, w której uznaje się, że wpływ kultury na rozwój archetypów jest bardzo ważny. To w psychologii jungowskiej nowy element. W rozdziale 12 Brakujący bóg rozważam pojawienie się nowego męskiego archetypu; możliwość jego istnienia zakłada koncepcja pola morfogenetycznego Ruperta Sheldrake'a. Podsumowując, książka ta przedstawia systematyczny i spójny sposób rozumienia psychologii mężczyzny poprzez męskie archetypy, których personifikację stanowią bogowie greccy (obecni także w kobietach). Poprzednia moja książka Boginie w każdej kobiecie opisywała greckie boginie i kobiece archetypy (obecne także w mężczyznach) jako podstawy archetypowej psychologii kobiety. Obie te pozycje prezentują nową psychologię człowieka, która bierze pod uwagę naszą różnorodność i złożoność. Ta oparta na panteonie greckich bóstw psychologia jest odbiciem bogactwa natury ludzkiej, pokazuje związek pomiędzy czynami podjętymi z najgłębszej potrzeby psychiki, a boskim, sakralnym wymiarem natury.